Poziom glukozy we krwi, to bardzo ważny parametr naszego organizmu. Zbyt wysoki poziom cukru (glukozy) we krwi to właśnie hiperglikemia. Objawia się ona silnym pragnieniem, częstomoczem, bólem głowy, rozdrażnieniem, osłabieniem, sennością i problemami z koncentracją. Długotrwała hiperglikemia może doprowadzić do infekcji układu moczowego, wolnego gojenia się ran, niewyraźnego widzenia, zaparć i biegunek, suchości, szorstkości i pękaniu skóry, zaburzeń erekcji. Jej przyczyną jest zbyt mała produkcja insuliny, organizm nie produkuje wystarczającej ilości insuliny, która odpowiada za obniżanie stężenia glukozy we krwi. Jest bezpośrednią przyczyną hiperglikemii w przypadku cukrzycy typu pierwszego. W tym typie cukrzycy organizm niszczy komórki trzustki produkujące insulinę, na skutek czego insuliny w organizmie brakuje, co bezpośrednio prowadzi do hiperglikemii. W przypadku innego typu cukrzycy, czyli cukrzycy typu drugiego mechanizm jest nieco inny. W cukrzycy typu drugiego organizm przejawia insulinooporność. Wrażliwość organizmu na insulinę jest znacznie mniejsza niż być powinna, przez co organizm nie jest w stanie wytworzyć wystarczającej ilości insuliny, przez co w organizmie utrzymuje się podwyższone stężenie glukozy. Tak szkodliwe dla naszego organizmu. Zbyt duże stężenie glukozy w organizmie prowadzi do uszkodzenia włókien nerwowych. Odczuwalne jest to przez zaburzenia w funkcjonowaniu układu pokarmowego. Ma również wpływ na układ sercowo naczyniowy naszego organizmu. Prowadzi do zbyt wysokiego ciśnienia tętniczego, zaburzeń pracy serca. Długotrwała hiperglikemia może doprowadzić do powstania retinopatii cukrzycowej, czyli uszkodzenia siatkówki oka. Na skutek czego oślepniemy. Oba typy cukrzycy, będących przyczynami hiperglikemii leczy się w inny sposób. W przypadku cukrzycy typu drugiego często wystarczy zmienić dietę oraz podjąć dodatkową aktywność fizyczną. Jeśli to nie zadziała powinno się przyjmować insulinę. Natomiast w przypadku cukrzycy typu pierwszego niezbędne jest podawanie insuliny.
